ധൂർത്തുപുത്രന്റെ ആത്മ രോദനം

കഥ കണ്ണീരാൽ കടലാസു നനയ്ക്കുംമ്പോൾ

കാലം കവിതകൾ കുത്തിക്കുറിക്കുന്നു .

ഇനി ഓർത്തെഴുതാനൊരോർമ്മ കുറിപ്പുപോലും

ബാക്കിയില്ലാതെ ഞാൻ മടങ്ങുന്നു.

സൂര്യവെളിച്ചം തിരിതാഴ്ത്തിയെന്നെ

ഇരുട്ടിന്റെ കൂട്ടിലേയ്ക്കാനയിച്ചു .

മനസ്സിൽ തരിംബും വെട്ടമില്ലാതെ-

ഞാനന്ധനെ പോലെ സ്ഞ്ചരിച്ചു .

കാലം തെളിച്ച കൂരിരുൾ വഴിയിലൂടെ

ഭ്രാന്ധ്മായ്‌ ഞാനലഞ്ഞു.

പച്ച നോട്ടിന്റെ പച്ചപ്പിലുച്ചയുറക്കം കഴിഞ്ഞു-

ണർന്നെണീറ്റൊരീ ചുവന്ന തെരുവിൽ

ഞാനെന്റെയുറക്കം വിറ്റു

വാതുവയ്പ്പിന്റെ ലഹരിയിൽ

വായ്‌വിട്ട സത്യങ്ങൾ വിറ്റു.

ഒടുവിൽ ഞാൻ വരമായ്‌ കിട്ടിയ

വാലിന്റെയറ്റവും വിറ്റു.

നാടിന്റെ ശാപമായ്‌

നരകത്തിൻ പുത്രനായ്‌

നാൾ വഴികളേറെ ഞാൻ പിന്നിട്ടു.

ഇനി ഞാൻ മടങ്ങട്ടെ

കിനാവിന്റെ കാലൊച്ചകളില്ലാതെ

പ്രണയ ശൂന്യമാം മനസ്സുമായി

വെളിച്ചത്തിന്റെ പുൽനാമ്പുകൾ തേടി.

നിത്യതയുടെ അതിർ വരമ്പുകൾ തേടി.

അനു